هفتم: من چه خواهم شد؟

دیروقت است و من در ایستگاه مترو منتظرم بلکه قطار بیاید. به دوردست که نگاه می‌کنم حجم انبوه تاریکی است و نوری دور که به زحمت پیداست و البته خود ایستگاهی است و محل گذر. به این می‌اندیشم که تا انتها این تصویر ادامه دارد و درآنجا هم ایستگاه بعد به زحمت پیدا خواهد‌بود. یاد حرف دوستی افتادم که ما چه کار خواهیم کرد بعد از فارغ التحصیلی؟ نمی‌دانم. کاش مرا رها می‌کرد این پرسش که چه ‌خواهی شد؟

۹ آبان ۹۷

تو چه خواهی شد

گفتگو انداخت من را دوست اما دوست!

من نمی‌دانم

من همین که گام بردارم

بگویم رفتم از اینجا به آن آن سوترک بس نیست؟ 

من نمی‌دانم

دی ۹۶

ششم: آدم‌های جدید

 مادربزرگش را که می‌دیدم مادربزرگ خودم برایم lجسم می‌شد اما به تفاوت. خوب‌تر که نگاه می‌کنم اما او برایم فقط مادربزرگ خودم نبود. نماینده ی یک نسل که چیز هایی در او بزرگنمایی شده‌بود. کسی بود که طعم تجدد را چشیده و اما هنوز در قالب سنتی خودش باقی مانده بود. با ارزش های نیاکانش بیگانه بود اما هنوز حفظشان می‌کرد. جوری می اندیشید و جور دیگر عمل می‌کرد اما هنوز به لطایف‌الحیل گذشتگان واقف بود شخصیتی متناقض‌نما نداشت. هرکار می‌کردی به دلت می‌نشست اما آرزوی او بودن نمی‌کردی. او دیگر قابل بازتولید نبود اما خودی ارجمند بود. که دیگر نخواهد بود. به راستی که گذار تکرار ناشدنی است اما نکند که ما در دوران بی پایان گذار بند شده‌ایم و خود هم نمی‌دانیم. 

 

پنجم: غربت در خانه‌ی خویش

وقتی مسئولیتی را می‌پذیری اول کامل برای خودت کن و بعد بپذیرش. مرده‌خور میراث گذشتگان نباش که یا نقایصشان وبالت می‌شوند و یا دخالتشان. فتامل

۱۳ آبان ۹۷

چهارم: به هم می‌رسند آیا؟

۱.هفته‌ای یک بار توفیق اجباری بهره مندی از تاریخ اجتماعی،سیاسی، دینی، فلسفی، کلامی و مثلا ادبی دوره سلجوقی را دارم. استاد از اختلافات عقیدتی و آشوب دوره می‌گوید. به همه چیز اشاره می‌شود الا معماری.

سوم:نقد؟

تنها حرف جدیدی که من در‌ این جلسه داشتم یک جمله بود و آن هم تعریفی که خودم از نقد سروپا کرده بودم و قانعم می‌کند: نقد بیانِ قضاوت کیفیات یک ماهیت است با رویکرد واحد و در زمان واحد.

اما این ها که گفتم یعنی چه؟ 

بیان لزوما نوشتار یا گفتار نیست بلکه محتوایی است که آماده است که از طریق این دو ابزار ارائه شود اما ممکن هم هست که نشود.

قضاوت چیست؟ قضاوت قیاس جز به جز با یک نمونه عالی( ایده‌آل) است که در دادگستری قانون ترسیمی از آن است و در نقد ذوق شخصی منتقد با توجه به جهان بینی و رویکردش آن را می سازد.

کیفیات یعنی هر آنچه که ذات یک ماهیت با آن شناخته می‌شود، از رنگ و بو و صورت و ...

رویکرد ابزاری است که به منتقد کمک می‌کند تا آنچه را که ادراک کرده تحلیل کند و به یک صورت‌بندی واحد از مسئله برسد. رویکرد ها می توانند ابداعی باشند یا از مکتب ها و گرایشات گذشته برگزیده شود یا آن که اژ روش های متداول باشد اما وجود رویکرد برای نقد آکادمیک ضروری است چرا که اگر نباشد نقد تبدیل به گزاره(؟) هایی خاله‌زنکی می‌شود.

مسئله‌ی دیگری که باید به آن اشاره کنم و در تعریف پنهان است، جهت و فرآیند نقادی است. از نظر من جهت فهم و ادراک یک پدیده با نقد آن متفاوت است. ذهن در مواجهه با یک پدیده ابتدا ناخودآگاه شروع به کشف آن می‌کند. می‌کوشد تا با توجه به جهان بینی اش ابعاد مختلف آن را فهم کند. این مرحله ادراک است. اما ممکن است پس از آن ذهن به تحلیل و بررسی آن امر با رویکردی مشخص بنشیند. این فرآیند نقادی است و حاصل آن نقد.

۲ آبان ۹۷

دوم: جهان های موازی

من یک نفر نیستم. اشتباه نکنید البته من تنها کسی نیستم که یک نفر نیستم. من به اندازه جهان هایی که در آن ها اندیشه می‌کنم متفاوتم. هر جهان مرا گونه ای می‌سازد و مرا با ضرب خود شکل می‌دهد. حال که این را می‌نویسم زیر بار مشت و لگد‌های این جهان‌ها له شده ام. اما چه اشکالی دارد که کسی در چند جهان موازی زیست کند؟ هیچ!

البته هیچ تا آنجا که این جهان ها با هم تداخل پیدا نکنند به جای همگرایی. این گونه که یکی از آن‌ها بخواهد غلبه پیدا کند و خود را به جایی برساند. مثلا به دلیل فشارهای زندگی مادی. آن وقت است که سخت می‌شود.

اول: سفرنامه شیراز سه

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید